WT 16-17, 14 mei 2017, Quality Inn and Suites, Lakewood, CO, USA - 25 km

Moederdag vandaag, zowel in Nederland als hier in Amerika. En, wat we thuis niet vaak meemaken, ik zie mijn beide kinderen en mijn schoondochter op de dag zelf. Dat we daarvoor helemaal naar de VS moesten komen, ach, dat hebben we ervoor over. Aan de ontbijttafel vanochtend waren alleen Henk, Elske en Anouk er nog maar. Met cadeautjes: een stapeltje Nederlandse tijdschriften en het boek van Sonja Barend, heel fijn. Na het ontbijt van havermout, cereal met bessen en aardbeien en Marks lekkere koffie gingen we bijna allemaal sporten: Els ging cross-fit doen, Anouk yoga en Henk en ik hadden de fietskleren aangetrokken voor een herhalingsoefening, het beklimmen van Lookout Mountain. Vijf jaar geleden deden we dat ook, twee keer achter elkaar zelfs, terwijl we toen echt last hadden van de grote hoogte. Nu vertoeven we al een poosje boven de 1500 meter en dat betekent dat de rode bloedlichaampjes inmiddels als het goed is flink in aantal zijn toegenomen. 

En het was goed. Zonder ons overmatig in te spannen en met soepel bewegende kniegewrichten reden we te midden van talloze andere fietsers, veelal op fancy bikes en gekleed in woeste pakjes, de zeven mijl met een gemiddelde stijging van 5% naar de top van de berg. Toen nog een klein stukje naar het huis van Mark en Christine en we konden lekker in het zonnetje uitrusten met blikjes cola en Fresca.

Els en Anouk hadden na hun work-out boodschappen gedaan voor een lunch met rijk belegde sandwiches. Mark kwam er ook gezellig bij zitten, maar moest vanmiddag op bed gaan liggen omdat het in zijn rug geschoten is. Ook de rest was toe aan een rustige zondagmiddag, op de bank of in bed, met boeken en internet. Het enige wat we voor het avondeten nog moesten doen was de bagage herpakken. Els en Anouk nemen een deel van onze kampeerspullen over en Henk en ik gaan vanavond en morgenavond verkassen naar een hotel in de buurt, om plaats te maken voor Jan. Toen dat allemaal gelukt was, gingen we eten bij Sherpa House, alweer een bekende plek van vorige keren. Ook nu was het eten er weer geweldig lekker, al was het wel veel groter en drukker geworden. 

Henk en ik zijn nu onderweg naar het vliegveld. Jan zou oorspronkelijk om half 9 landen, maar er was vertraging, het wordt tegen tienen. Omdat Christine om iets over elven vanuit Dallas aankomt, wachten we een poosje op het vliegveld en halen we haar daarna op. Het zal dus nog wel even duren voordat wij ons kunnen uitstrekken op ons kingsize bed in de Quality Inn and Suites.