WT 16-17, 17 mei 2017 - 1150 Inca Street, Denver, CO, USA

Het was een stille nacht in onze prachtige, zeer goed geoutilleerde blokhut op het YMCA-terrein. We hadden conform de instructies alle etenswaren uit het zicht gelegd, dus er waren geen beren die probeerden binnen te komen om zich tegoed te doen aan al dat heerlijke mensenvoer. De weersverwachting dreigt al dagen met  regen en later sneeuw; desondanks was het vanmorgen eigenlijk best mooi en ook niet vreselijk koud. 

De route dwars door Rocky Mountain NP heen is nog niet open, maar aan de randen van het park is ook al van alles te doen. Bij de benzinepomp werd ons aangeraden om naar Bear Lake te rijden en van daaruit te gaan wandelen naar een aantal andere meertjes. Volgens de pomphouder is dat de plek waar de locals zelf naartoe gaan als ze een dagje vrij zijn. Hij is er kennelijk nog niet geweest dit voorjaar, want het pad bleek nog onder een dikke laag gladde, aangestampte sneeuw te liggen. Marja is van nature al geen liefhebber van wandelen door de sneeuw en toen ze vlak bij het begin van het pad iemand onderuit zag gaan, kwam de herinnering aan haar gebroken pols van twee jaar geleden in het Sauerland weer boven. Ook voor Anouk leek het een minder strak plan om dit glibberige avontuur te gaan ondernemen, dus na een paar plaatjes bij het inderdaad prachtige meer zijn we afgedaald naar Sprague Lake. Daar konden we een rondje omheen lopen over een wheelchair-accessible pad waar de sneeuw inmiddels was weggesmolten en het uitzicht was net zo mooi.

Veilig achter de ramen van onze Dodge Grand Caravan werd er weer een lijstje gemaakt van de dieren die we nog graag levend en in het wild zouden tegenkomen: een beer met jongen, een poema, een lynx en de wat onschuldigere bergmarmotten. Onderweg dieper het park in zagen we een aantal auto's langs de weg geparkeerd, waar wijzende en fotograferende mensen naast stonden. Zou het echt? Helaas, het waren slechts een stuk of vijf wapitimannetjes met mooie geweien. Been there, done that; die lopen bijna dagelijks bij Christine door de tuin. Nog wat verderop was het bij een parkeerplaats weer druk, zelfs met twee park rangers erbij om de boel in goede banen te leiden. Ditmaal ging het om een kudde Bighorn schapen die rustig stonden te grazen bij een bevermeertje, zo'n vijftig meter verderop - zie je toch niet elke dag. Vlak voor onze neus stond een prairiehondje het tafereel al kauwend op een vers blaadje rustig gade te slaan.

Terug in Estes Park trakteerde Christine ons op een heerlijke lunch bij Claire's en toen was het alweer tijd om koers te zetten naar Golden en daarna naar downtown Denver, waar we voor de komende drie nachten onze intrek hebben genomen in een Airbnb-huis. Inmiddels klettert de regen tegen de ramen en de verwachtingen voor morgen en vooral overmorgen zijn tamelijk onheilspellend, maar we gaan ons vast wel vermaken.