WT 16-17, 24 mei 2017 - Colstrip Inn and Suites, Colstrip, Montana, USA

Iedere keer dat we door de gang van het hotel naar onze kamer liepen, maakte ik me weer kwader. Het hing daar vol met foto's van alle prachtige wilde beesten, panters, nijlpaarden en leeuwen en nog veel meer, die de eigenaar op diverse safari's heeft afgeschoten. Trots poseert hij naast de dode dieren, het bloed kleeft er nog aan. Kennelijk dateren plaatjes uit tijden dat je deze nu beschermde diersoorten nog straffeloos kon afschieten. In de hal en de eetzaal - toepasselijk The Safari Club geheten - staat het vol met opgezette beren, beenderen en schedels. Reden voor mij om daar niet te gaan eten. 

We gingen vandaag weer een stukje rijden in noordelijke richting, de staat Montana in. Omdat we geen vast doel hebben, deden we lekker rustig aan door weer zo'n schitterende Scenic Byway te nemen, door de Big Horn Mountains. Het landschap werd gaandeweg steeds mooier en kleurrijker, deels door de vele lagen in het gesteente, maar vooral door de vele verschillende grasjes, bloemen en struiken. Hoe hoger we kwamen, hoe ruiger het werd, met alleen nog maar grijzige bosjes en dor gras en nog veel sneeuw. 

Toen we Sheridan waren gepasseerd, vlakten de bergen eerst langzaam af en werd het vooral heel erg groen om ons heen. Later verschenen er weer kleine heuvels in de bekende roze-rode-grijze kleuren in het verder vlakke landschap. Dit deel van Montana is dunbevolkt en je ziet er veel boerderijen. Het is lang niet zo spectaculair als het bergachtige westelijke deel en dat merk je ook aan de stadjes, die weinig aantrekkelijk ogen en waar je winkels noch hotels aantreft. Uiteindelijk moesten we dus tot half zes doorrijden voordat we ergens onderdak vonden, in Colstrip. Dit onooglijke plaatsje herbergt een grote steenkoolmijn en een energiecentrale en daar werkt dus ook bijna iedereen. Je wordt er kennelijk erg vies van, want aan de deur van ons hotel hangt een bordje met de opdracht je voeten goed te vegen omdat het kolengruis de vloerbedekking beschadigt. 

Hoewel ze goed verstopt zijn, blijken er hier toch nog drie restaurants te zitten. The Wagon Wheel is gevestigd in een soort loods en de ingang zit aan de achterkant. De inrichting was treuriger dan we ooit eerder hebben gezien, wat nog versterkt werd door een hele portrettengalerij boven onze tafel. Dit keer niet met jachttrofeeën, maar van gevallen, zo te zien nog jonge, soldaten, met in grote rode letters Thank You! erboven geplakt. Het eten was ouderwets degelijk. In deze contreien moet je duidelijk niet vragen om glutenvrije broodjes of salade van rauwe boerenkool en ook hadden ze er geen wijnkaart. De enige beschikbare rode wijn heette Red Delicious en die was lekker zoet en kwam uit de koelkast. Daar stond tegenover dat de eigenaresse zeer hartelijk en mededeelzaam was, al kon ze ons geen enkele tip geven voor Colstrip. We only have the coal mine and the power plant...