WT 16-17, 25 mei 2017 - La Casa Motel, Glasgow, MT, USA

We zijn in 'Big Sky Country' beland. Montana is de 4e staat in grootte, maar de 48e in bevolkingsdichtheid - er wonen maar net een miljoen mensen op een oppervlak waar Nederland elf keer inpast. Wij houden wel van die enorme weidsheid en leegte. Het stuk ten oosten van de Rocky Mountains is lang niet zo spectaculair als de staten waar we tot nu toe doorheen zijn gekomen, maar toch wel erg mooi. Het landschap is heuvelachtig, met afwisselend landbouwgebieden, intens groene prairie en kleurrijke badlands. Behalve bij de rivieren en beekjes is er amper meer een boom te bekennen en als je bovenop een heuvel komt, strekt de weg zich vele kilometers voor je uit. 

De afstanden tussen de plaatsen zijn natuurlijk enorm en de meeste nederzettingen stellen ook nog eens buitengewoon weinig voor. MIles City vormde een uitzondering, een goed bewaard gebleven oud centrum en een paar flinke supermarkten. Voor de zekerheid hebben we de auto maar volgetankt. Bij Terry sloegen we linksaf naar het noorden om een kijkje te gaan nemen bij Fort Peck Lake, het bovenste stuwmeer in een hele reeks die in de Missouri-rivier zijn aangelegd om deze te temmen en stroomafwaarts overstromingen te voorkomen. Het is weliswaar een stuwmeer, maar het waterpeil is hoog, zodat je geen lelijke randen ziet. Het meer zelf is een  paradijs voor watersporters en vissers - meer dan 50 soorten vis - en het gebied eromheen is ook een beschermd landschap: het Charles M. Russell National Wildlife Refuge. We zijn via een grindweg van een kilometer of dertien bij het zuidelijkste puntje wezen kijken. Bij mooi zomerweer een paradijselijke plek en zelfs vandaag bij een graad of tien en een harde wind met telkens dreigende regenwolken zeer de moeite waard.

En nu zitten we dus in Glasgow. Regionaal centrum met 3000 inwoners en vooral gericht op landbouw. Vijftig jaar geleden waren dat er ruim twee keer zoveel, omdat hier een luchtmachtbasis was met bommenwerpers voor de Vietnamoorlog. De bevolking rijdt hier in grote pick-up trucks en in het restaurant word je begroet met 'howdy guys, how are you doing tonight?'. Volgens Marja heeft iedereen te grote kleren aan - de mannen een spijkerbroek, houthakkersshirt en een een (spijker)jack - en ze houden allemaal hun honkbalpet op tijdens het eten. Linksige types (althans voor Amerikaanse begrippen) moet je hier echt met een lampje zoeken; dit is Trump-country: ieder voor zich en God voor ons allen.

Vandaag waren er in Montana tussentijdse verkiezingen voor een congreszetel, omdat het zittende congreslid minister van binnenlandse zaken is geworden. De Republikeinse kandidaat, Greg Gianforte, kwam gisteravond nog negatief in het nieuws omdat hij even daarvoor een BBC-reporter had gemolesteerd die naar zijn zin te lang bleef doorvragen over de 23 miljoen extra onverzekerden die het Trumpcareplan gaat opleveren, maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat hij gewonnen heeft. De televisiespotjes die ik zag van/over beide kandidaten hadden een zeer bedenkelijk moddergooiniveau en nul nuancering. Dat geldt overigens voor bijna al het politieke nieuws. De signatuur van de zender bepaalt of men voor of tegen Trump is en vervolgens worden heel selectief die feiten belicht die dat standpunt ondersteunen. Het lijken echt twee parallelle werelden...