WT 16-17, 26 mei 2017 - La Casa Motel, Glasgow, MT, USA - 72 km

Bijna negen maanden op reis, wat doet dat met een mens? Als ik naar de afgelopen dagen kijk, is het antwoord: verwildering en geheugenverlies. De uiterlijke verschijning is steeds minder een punt van aandacht. Ik zeg regelmatig: moet Henk niet eens naar de kapper? en wordt het niet eens tijd om wat andere kleren te kopen? Maar dan zeggen we: ach, dat heeft geen haast, aan het einde gaan we wel eens shoppen en bovendien, in de dozen die nu in de opslag staan, zitten allemaal kleren die ik me nu niet eens meer voor de geest kan halen. En wat het geheugen betreft: we zijn dagelijks dingen kwijt en soms vinden we ze terug, maar vaak ook niet. De score tot nu toe: een zonnebril, diverse flessen badschuim en shampoo, onderbroeken, wollen sokken, een fietstas, fietshandschoenen en een heuptasje met gereedschap. De autosleutels waren meermalen onvindbaar, maar blijken zich graag te verstoppen tussen autostoelen of in een van de vele broekzakken. 

Door dit soort dingen kwamen we vanochtend weer eens wat moeizaam op gang, dus fietsten we pas om half 11 bij het motel weg. We gingen een rondje rijden langs Nashua, Park Grove en Fort Peck. De aardige, zeer corpulente manager van ons motel vertelde dat hij deze "loop" ook wel eens gereden had toen hij hier op high school zat. Alleen deden ze dat toen met de auto en met een een kratje bier op de achterbank. Hij drukte ons op het hart om vooral te gaan lunchen in Park Grove: geen sushi, haha, maar real Montana food. 

Het eerste deel van de loop deden we met twee vingers in de neus, want met een prettig rugwindje. Veel landbouwgronden, een licht glooiend parcours en weinig verkeer. Bijna een tochtje door de Nederlandse polder, als je de grotere heuvels aan de horizon weg dacht. Ook de mooie, zeer lange goederentreinen die je luid toeterend en met een rustig vaartje voorbijrijden, zie je bij ons niet. 

De lunch in het zo warm aanbevolen restaurant viel wel een beetje tegen. Eerst al het onthaal: zowel de dame achter de bar als de spaarzame klanten keken ons nog net aan, maar zeiden niets terug toen wij vriendelijk groetend binnenkwamen. We bestelden de special van de dag, maar ook die stemde niet vrolijk: een taaie steak sandwich, een raar uitziend soepje en slootwaterkoffie. Nou ja, we konden er weer even op voort en dat was nodig ook, want het begon vrijwel direct hard en koud te waaien en even later ook te spetteren toen we richting Fort Peck reden. Kop over kop tackelden we de circa 20 km tegenwind, totdat de weg op het einde afboog en we nog een tijdje de wind schuin van achteren kregen. Om kwart over 3 waren we weer bij La Casa, moe maar zeer voldaan. Zeker na de afgelopen weken van veel binnen zitten en autorijden, is het heerlijk om een beetje af te zien en de longen vol met frisse lucht te zuigen. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat we daarna niet veel actie meer hebben ondernomen. Badderen, slaapje doen, met de auto naar de supermarkt nog geen kilometer verderop om kaasjes, crackers, salades en wijn te halen en dat allemaal lekker op te peuzelen op onze kleine en ouderwetse, maar schone motelkamer.