WT 16-17, 28 mei 2017 - Astoria Hotel and Suites, Dickinson, ND, USA - 40 km

Het kost enige moeite om de echte charmes van North Dakota te ontdekken, maar vandaag was het raak: Theodore Roosevelt National Park was prachtig. Het park is bijzonder vanwege de uitgestrekte badlands - dat zijn kale en geërodeerde rotsen - in verschillende kleuren en vormen. We hebben al heel wat van die decoratieve blokken steen gezien, maar deze waren toch weer bijzonder. Geen felle kleuren, maar vele lagen in subtiele tinten, waaronder ook weer blauw. Daartussen liggen enorme prairies met grijsgroen gras en zilverkleurige struikjes. Ook qua wildlife valt er van alles te ontdekken, maar de bizons zijn wel de meest opvallende beesten. 

Voordat we dat alles op de fiets gingen ontdekken, werden we aangesproken door park ranger John. Die leek sprekend op de acteur Keith Carradine, die wij kennen uit de series Fargo en Dexter. Hij vroeg ons het hemd van het lijf over ons werk, de Nederlandse politiek en ons rechtssysteem, ondertussen zijn duidelijke meningen uitend over Trump, "this idiot we have for a president", zijn zorgen over het klimaat en over de teloorgang en de leegloop van North Dakota. Wij hadden onderweg al veel jaknikkers gezien met daaromheen allerlei installaties en vroegen ons af op welke manier en hoe intensief de oliewinning hier wordt uitgeoefend. John kon ons daar alles over vertellen. In de crisisjaren vanaf 2008, toen de olieprijzen zo hoog waren, zagen velen hun kans schoon en werd er in dit deel van North Dakota overal  geboord, met alle ruimtelijke en milieugevolgen van dien. De (schalie-)olie wordt hier immers gewonnen door middel van fracking, een omstreden proces. Na een aantal jaren, toen de olieprijzen daalden, verlieten veel gelukszoekers de regio weer, maar wat bleef waren de vele installaties en bijbehorende gebouwen. Die laat men gewoon staan tot ze omvallen. Wat je nu ziet aan actieve jaknikkers, is nog maar een fractie van de booming business van destijds. 

Ons gesprek met John was zeer onderhoudend, maar we wilden ook op pad, want het begon alweer hard te waaien. Na een laatste waarschuwing van John voor de bizons, "they don't like bicyclists", stapten wij op de fiets voor een tochtje door de badlands. Het was een mooi parcours, met flink wat klimmetjes en met veel mooie uitzichten. Na iedere bocht verwachtte ik eigenlijk wel een kudde bizons, maar dat duurde toch nog even. Vlak voordat we Oxbow Overlook bereikten, zagen we drie van die enorme beesten, grazend naast de weg. Ook toen we al een tijdje hadden gewacht, bleven ze maar staan en ze keken de hele tijd naar ons. Henk durfde het nog wel aan om door te rijden en eventueel dekking te zoeken achter een auto, maar ik vond het wel mooi geweest. Het waaide inmiddels ook dat het rookte en ik had moeite om op de weg te blijven. Na nog veel fotomomentjes onderweg waren we om drie uur terug bij het visitor center. 

Dickinson is onze pleisterplaats voor vannacht. Ook in deze univeriteitsstad is weer buitengewoon weinig te beleven, in het centrum kon je een kanon afschieten. Jammer genoeg bleek het restaurant waar we wilden eten gesloten, dus probeerden we toch maar eens een van de vele ketens, Applebee's. Het zat er vol met grote gezelschappen, wat op zich een goed teken is. Helaas:  ik kreeg een veel te gare biefstuk, als bijgerecht macaroni met kaas in plaats van broccoli en om water moesten we twee keer vragen. Morgen reizen we door naar de hoofdstad van North Dakota, zou het daar wat spannender zijn?