WT 16-17, 30 mei 2017 - EconoLodge, Pierre, South Dakota, USA

Van de hoofdstad van North Dakota, Bismarck, hadden we gisteren niet echt veel gezien behalve het hotel en de supermarkt, dus raadpleegden we Tripadvisor om de locale topattracties te ontdekken. De nummer een was het Heritage Center and State Museum, net zoals John, onze praatgrage park ranger, al had gezegd. Daar gingen we dus vanochtend gelijk naartoe. 

Het museum is gevestigd in een indrukwekkend groot pand met vier paviljoens. Langs het pad naar de ingang zie je dezelfde cannonballs liggen als in het Theodore Roosevelt Park en verder stukken versteend hout en andere kleurrijke rotsen. Zoals zo vaak word je in de kleinere plaatsen zeer enthousiast begroet door veelal op vrijwillige basis daar aanwezige medewerkers, die ook nog eens goed geïnformeerd zijn. De geschiedenis van North Dakota wordt hier zeer gedegen tentoongesteld, beginnend met een aantal enorme skeletten van prehistorische monsters, daarna heel veel informatie over hoe de Native Americans hier duizenden jaren geleden leefden, hun strijd en het contact met settlers vanuit Europa. Ook zie je hoe deze immigranten zich hier, onder moeilijke omstandigheden en met veel doorzettingsvermogen, vestigden en hoe zij hun eigen cultuur meebrachten en koesterden. In deze contreien waren dat Scandinaviërs, Duitsers, Russen en Oost-Europeanen. 

De heer Goodbody, een inwoner van de Standing Rock Indian Reservation, was aanwezig om vragen te beantwoorden en we hadden een leuk gesprek met hem over de positie van Native Americans vroeger en nu, over zijn visie op de oliewinning met de daarbij behorende bovengrondse pijplijn en hoe naar zijn mening de toekomst voor zijn gemeenschap eruit zou moeten zien. Education, education, education, was zijn antwoord. Zelf had hij een college-opleiding afgerond, met een flinke studieschuld als gevolg, want de belofte van gratis onderwijs in een van de vele 'treaties' met de Amerikaanse regering werd uiteindelijk niet gestand gedaan. 

Na chocolademelk en koffie - eindelijk weer eens een goede latte na al dat slootwater - met kokosmakroon in het museumrestaurant gingen we weer een eind rijden. Het landschap was buitengewoon eentonig: eindeloze stukken prairie en weilanden met heel weinig huizen. Ik zou erbij in slaap vallen achter het stuur. Dat zal gelukkig niet gebeuren, want door onze autoverhuurder in Denver worden echtgenoten alleen als tweede bestuurder geaccepteerd als je 14 dollar per dag bijbetaalt. 

Op zoek naar een plekje om te lunchen stopten we in het bijna-spookstadje Fort Rice. Bij een verveloos huis, tussen grote bergen oud ijzer, bewoog zich een oude man met baard. Die vond het best leuk dat er een paar toeristen langs kwamen, want zo kon hij zijn verhaal over zijn dorp vertellen. Fort Rice was ooit een bloeiende vestingplaats geweest met winkels en een heuse bank, tot er in 1953 een tornado langs kwam, die bijna alles met de grond gelijkmaakte. Nu wonen er nog maar heel weinig mensen, waaronder dus deze oude baas. 

We zijn vandaag tot aan Pierre in South Dakota gekomen, alweer een State Capital. Je moet je daarvan niet al teveel voorstellen, want hier wonen maar 13.000 mensen. Er is wel een echt centrum, met een fietsenwinkel waar we morgen even naartoe willen, en diverse restaurants. Onze maaltijd in restaurant La Minestra was een aangename verrassing met heerlijke pastagerechten en salades. 

Morgen gaan we naar Chamberlain, waar Henk in 1972/73 heeft gewoond bij zijn gastouders Larry en Arlys. We zullen een paar dagen bij hen blijven logeren. Het is vijf jaar geleden dat we elkaar tijdens onze fietsreis door Amerika in Wichita hebben gezien, dus we verheugen ons erop om hen te zien en uitgebreid te spreken.