WT 16-17, 1 juni 2017 - Larry and Arlys' place, Chamberlain, SD, USA

Na zoveel dagen on the road is het wel lekker om even pas op de plaats te maken en dat is des te fijner als je bij oude bekenden verblijft. Het huis van Larry en Arlys is enerzijds echt Amerikaans: je valt er met de deur in huis, want de voordeur zit in de huiskamer en het staat vol met gezellige spulletjes en prulletjes. Aan de andere kant heeft Arlys gezorgd voor een Meditterane sfeer met een weelderige bloementuin en een hele verzameling potplanten op het terras en op de trappen. Wij slapen in een van de twee kamers in de basement, waar het zo koel en rustig was dat we tot half 9 hebben uitgeslapen.

Tijdens en na het ontbijt - Larry was toen al op en neer naar de camping geweest - was er weer van alles te bespreken. De familie, de buurt, hoe het vroeger was... Ik kan het niet allemaal woordelijk volgen, daarvoor gaat het me soms net te snel en is het te veel, maar ik moet vaak erg lachen om die sappige, met veel 'what the heck!" en 'for God's sake" doorspekte verhalen. Ondertussen gaat regelmatig de telefoon omdat er nieuwe gasten op de camping willen komen of juist de gereserveerde plek willen annuleren. Ze hebben het er maar druk mee. 

Om 1 uur zette Arlys de lunch, die zij dinner noemen, op tafel. Dat is niet een broodje met een glaasje melk, maar wel tien schalen met waldorfsalade, gefrituurde kip, aardappelpuree, broccoli, aardappelsalade, diverse kazen, Mexicaanse bonen, brood en boter. Als toetje kregen we net als gisteren zelfgebakken perziktaart met vanille-ijs. Heerlijk, zo'n gastvrij onthaal. 

Aan het einde van de middag gingen Henk en ik naar de ranch van David en Brenda Reis, vrienden van Henk van high school. We moesten een half uur over grindwegen door de middle of nowhere rijden om er te komen. De ranch beslaat meerdere duizenden hectares grond, waarop 800 stuks rundvee grazen. David en Brenda hebben vier allang volwassen kinderen en elf kleinkinderen, die allemaal dichtbij wonen en graag op bezoek komen. Toen wij aan de keukentafel zaten met een biertje en een glas wijn, kwamen een zoon en een schoondochter langs, later nog een paar kleinkinderen die een autoband kwamen repareren. We hadden uitgebreide gesprekken over van alles en nog wat, en natuurlijk moesten David en Brenda, Democraten in hart en nieren, hun hart luchten over de capriolen van hun nieuwe president. Ook hier werden we uitstekend verzorgd met enorme steaks - afkomstig van eigen koeien - van de grill, creamed corn, gebakken aardappelen en alweer zelfgebakken taart, brownies deze keer. 

Tonnetjerond keerden we in het bijna-donker terug naar Chamberlain. Om niet helemaal dicht te groeien hier gaan we morgen een stuk fietsen.