WT 16-17, 4 juni 2017 - Lou's Lodge, Madison, Minnesota, USA

Vanmorgen was het weer tijd om op pad te gaan, voor de laatste grote etappe over land van onze reis. Terwijl we aan het inpakken waren kwamen er heerlijke geuren het souterrain indrijven. Arlys vond dat we met een goed gevulde maag moesten vertrekken en maakte ons favoriete ontbijt klaar - perfect gebakken eieren 'over easy', spekreepjes en een flinke stapel heerlijk luchtige American pancakes. Bij het afscheid hebben ze weer gezegd dat ze nog graag een keer naar Nederland willen komen, waarbij ze hopen dat Arlys' zus Vicky ze wil begeleiden omdat met name Arlys zich altijd wat onzeker voelt op grote vliegvelden. Er moet bij hen thuis ook het nodige geregeld worden, waaronder het beheer van de camping en de verzorging van de honden en katten. We gaan het zien, hopelijk lukt het.

Op een heuvel vlakbij Chamberlain staat een enorm (15 m hoog) roestvrijstalen kunstwerk, getiteld 'Dignity', van een trotse Indiaanse vrouw met een quilt met stermotief als omslagdoek. Een beetje Oostblok volgens Marja, maar zeker niet lelijk en het uitzicht over de Missouri en het dorp mocht er ook zijn. De mevrouw van het Visitor Center zei dat er wel 1000 mensen per dag komen kijken. Helaas bezoeken die mensen vervolgens niet Chamberlain zelf, anders zou het daar een stuk levendiger worden. 

Het landschap in South Dakota is niet van dien aard dat je er in een rustig tempo doorheen moet om alle schoonheid tot je te laten doordringen - zeg maar gerust slaapverwekkend. We zijn daarom eerst een flink stuk over I-90 (waar je 125 km/u mag rijden) naar het oosten gereden alvorens af te slaan naar het noorden. 

In de noordoosthoek van South Dakota en vooral in Minnesota zijn heel veel meren en ook wat meer bos, een welkome afwisseling na al die vrijwel boomloze heuvels en akkers van de laatste tijd. Minnesota is zelfs de staat van de 10.000 meren en trekt heel veel vissers en watersporters. In deze streken tref je veel geëmigreerde Scandinaviërs aan en onze overnachtingsplek van vandaag claimt zelfs de 'Lutefisk Capital of the World' te zijn. De bereidingswijze van dit traditionele Noorse/Zweedse  gerecht is zeer bewerkelijk en nodigt niet uit tot proeven van het eindproduct. Bij het enige op zondag geopende restaurant van Madison (De Toy's) stond het dan ook niet op de kaart. De gepaneerde garnalen van Marja en mijn Amerikaanse snoekbaars waren lekker - we waren na meerdere dagen biefstuk wel weer eens aan een wat lichter hapje toe.