WT 16-17, 5 juni 2017 - Days Inn, Willmar, MN, USA - 44 km

Niet alleen Linda, ook wij letten vanaf nu weer op onze calorieëninname, want de afgelopen dagen was het aanzienlijk meer consumeren dan pedaleren. Het is dus tijd voor meer beweging en voor wat lichtere kost. Gisteravond hadden we met de auto al even de aanloop naar het parcours dat we vandaag wilden rijden verkend. Je moet eerst kilometers rijden door eindeloze weilanden met slechts een sporadische grote boerderij erop, voordat je bij het mooie Lac qui parle aankomt. Naast Scandinavische en Nederlandse naambordjes langs de weg, nu dus ook een Franse naam, aan dit mooie grote meer gegeven door Canadese settlers eind negentiende eeuw. Wat hier  "praat", zijn de vele vogels die zich bij het meer ophouden. We hoorden en zagen gisteren al hele kolonies pelikanen en ganzen, vandaag kwamen daar nog veel kleine zwart-met-gele vogeltjes bij. 

Onze fietstocht ging rond het oostelijke deel van het meer over een heel mooie rustige Scenic Byway. Het was geweldig weer, lekker warm met een briesje en we genoten van het landschap en de buitenlucht. We stopten onderweg bij een historic site, een nagebouwde missionarispost, waar veel informatie te lezen was over de jaren dat ijverige blanke zendelingen de Dakota Indianen probeerden te bekeren tot het Christendom. Dat laatste lukte slechts mondjesmaat, maar er werden wel belangrijke taalkundige successen geboekt, waaronder het ontwikkelen van een alfabet voor de tot dan toe niet op schrift gestelde taal van de Dakota's. 

In het kleine dorpje Milan konden we terecht voor de lunch, in Cafe Milanesia. Daar zaten hele families te eten en op de ukelele te spelen. Op het menu stonden weliswaar all American hamburgers en sandwiches, maar de tent werd gerund en vooral bezocht door Polynesiërs. Later zag ik op Wikipedia dat die bevolkingsgroep hier goed is voor 20% van de populatie, maar hoe ze hier in het Midden-Westen terechtgekomen zijn, wordt niet vermeld. Een grappig contrast met de overal zichtbare Scandinavische invloeden die je ziet op de naamborden en de muurschilderingen van in Noorse klederdracht gestoken settlers. 

Vanaf waar we de auto geparkeerd hadden zijn we nog een uurtje doorgereden naar ons doel van vandaag, Willmar. Onderweg zagen we borden die naar plaatsen leidden met wel erg sombere Nederlandse namen: Kerkhoven en De Graff. Ook vonden we dat de boerderijen met bijbehorende erven er herkenbaar uitzagen: erg aangeharkt en opgeruimd, met grote windsingels van bomen eromheen. De gezellige uitstallingen van oude auto's, trucks en werktuigen ontbreken hier geheel. 

In ons hotel hebben we lekker gebadderd en uitgerust, later zijn we gaan eten bij de Grizzly Grill and Saloon. Veel vette happen op het menu, maar we hebben ons ingehouden met gegrilde kip en spareribs, vergezeld van sla en groente, zonder friet.