Alpe-Adria, dag 20, 10 juni 2024, Razman Wine Rooms, Gračišče, Slovenië

Het was weer een prachtige dag op de fiets! Mooi weer, een schitterende route en een goede moraal. We moesten wel heel veel klimmen: slechts 12 van de 59 km reden we naar beneden. Tijdens dat gezwoeg omhoog probeer ik mezelf altijd een beetje af te leiden en vaak komen er dan herinneringen aan eerdere fietsvakanties voorbij. Ik probeerde op een rijtje te zetten wat er al die jaren hetzelfde is gebleven en wat juist niet. Onze fietsen bijvoorbeeld, zijn nog steeds dezelfde als waarmee we in 2012 door de Verenigde Staten reden. Voordat we deze keer vertrokken, moesten we voor de grote beurt wel stevig dokken bij Erik Gorter Tweewielers, want er was het een en ander versleten: ketting en tandwielen, de remblokjes, bij mij de trapas en van beide fietsen moest de olie van de Rohloff-naaf worden vervangen. Ook heb ik, om rechterop te kunnen zitten, een langere stuurpen laten monteren en ik durf na 20 dagen voorzichtig te concluderen dat dat een goed idee was: mijn schouderpijn is vrijwel verdwenen.

Wat ook nog steeds hetzelfde is: iedere dag smeren met Banana Boat Sport Ultra, factor 50, en dat ik op de fiets altijd mijn spotgoedkope plastic Casio-horloge draag. Dat kocht ik al in het begin van onze Transamerica-reis omdat mijn dure Swatch niet tegen zweetdruppels bestand bleek en na al die jaren loopt het nog steeds. Twaalf jaar op één en dezelfde batterij! Ik zei vanmiddag tegen Henk dat ik misschien moet stoppen met fietsen als dat horloge ooit ophoudt met tikken.

Nieuw zijn de routes die Henk nu op Strava zet, de fietskleding en de schoenen, kortere afstanden, en natuurlijk de avonturen die we op iedere reis weer beleven en de mensen die we ontmoeten. Zo ook vandaag. The plan that came together gisteravond, bleef overeind: we gaan door het binnenland van Istrië weer terug naar Italië en laten de catamarantocht naar Venetië aan ons voorbij gaan. Het was wel een beetje spannend hoe we bij ons geplande eindpunt moesten komen, want het boekje uit 2014 gaf na Motovun een andere weg aan dan de route die Henk had gedownload. Met de oude weg leek niets mis, maar waarom had Benjaminse die dan toch vervangen door een iets kortere, met maar liefst twaalf haarspeldbochten erin? Zou de oude weg halverwege ophouden of zouden er inmiddels drie keer zoveel auto’s rijden? Tot aan de kruising waar we moesten kiezen, bleven we twijfelen, maar ja, je moet toch de knoop doorhakken. In Livade, bij het oerlelijke beeld van een truffel, met om de hoek de truffelfabriek, sloegen we rechtsaf, de oude weg op. Er was daar ook een restaurant met truffelgerechten, maar we wisten dat we lang en intensief moesten klimmen en dat gaat slecht met een volle maag. Een banaan dan maar en een handvol Haribo gummy bears - een superfood voor fietsers volgens onze vriend Wiebe.

De keuze bleek helemaal goed. Terwijl wij de ene na de andere hoogtemeter wegtrapten, werd het om ons heen steeds mooier. Vanuit het dal rezen hoge bergen op met prachtige rotsformaties, er was regelmatig een riviertje in beeld en de wilde bloemen bloeiden volop, terwijl de heerlijke geuren van vijgen-, eiken- en lindebomen onze neus binnendreven. Het enige dipje was de hongerklop die mij na een smerig steil klimmetje tegen een viaduct op, opeens overviel. Gapen, duizelig, zweten… Henk ging kijken of er in het dorpje over de heuvel een restaurant was, maar nee, we moesten ons behelpen met wat crackers en weer die beertjes. In het toilet van een bedrijfsgebouw aan de overkant van de weg kon Henk onze bidons bijvullen.

De rest van de tocht ging nog steeds wel flink en constant omhoog, maar het ging prima. Zelfs het venijn dat normaal gesproken in de staart zit, werd ons bespaard: de laatste kilometers waren vlak en ons overnachtingsadres ligt zowaar precies aan de route.

We slapen in Razman Wine Rooms, een gloednieuw logement boven een wijnhandel annex restaurant. Een echt familiebedrijf, vader en twee zoons heetten ons welkom. Aan de overkant is een winkeltje, waar we wat fruit, koekjes en nootjes hebben ingeslagen. We genoten een paar uurtjes van onze welverdiende rust in onze smaakvolle kamer, toen gingen we naar beneden. Het restaurant is weliswaar gesloten vandaag, maar vader Razman was zo aardig om een uitgebreide schotel vleeswaren en kaas voor ons klaar te zetten, met twee flessen van hun eigen wijn en olijfolie van eigen teelt. Het was heerlijk allemaal en we hadden een leuk gesprek met de wijnboer. Hij vertelde dat het bedrijf al van generaties her dateert en nog steeds succesvol is: er worden 30.000 flessen wijn geproduceerd die zowel in hun eigen restaurant worden geschonken als in andere etablissementen in de omgeving. De namen van de verschillende lokale druivensoorten prijken op de deuren van de kamers; wij hebben kamer Plavina, een druivensoort waar droge rode wijn van wordt gemaakt.

En zo blijkt ook deze keer dat je op fietsvakantie altijd wordt verrast en dat je aan het einde van de dag weer weet: op deze manier reizen zal altijd blijven boeien.

Vandaag gefietst: 59 km en 855 hoogtemeters